Meer weten over sparen?

Op basis van dit weblog verscheen een boek:
Het kan alleen maar beter worden & andere opbeurende verhalen
Via deze website te bestellen, zonder verzendkosten. KLIK HIER

Archief 2007, week 16

20 april 2007

Iets met glas

Rob en ik verbleven dus in het zo´n twintig jaar geleden door vriend Peter gebouwde huisje dat ongeveer 150 meter afstaat van het zijne. Het is vrij klein, maar heel bijzonder. Er moest heel wat zijn gedronken om dat huis te kunnen bouwen, dat is direct duidelijk bij een eerste blik op de entree.

allerlei metaalresten, bergen brandhout, lege kratten en andere troep, maar voor een lid van de vrijwillige vuilraapdienst (waar ik mezelf toe reken) is het een doorn in het oog.

Toevalligerwijs bleek Peter er ook een beetje genoeg van te hebben, dat kwam goed uit. Hij vertelde het bijzonder op prijs te stellen als we de berg glas te lijf gaan of de stekelige bergstruiken rond het huis weg wilden kappen, in verband met brandgevaar. We kozen voor het glas. En tijdens ons verblijf van bijna vier weken hebben we zo´n 1.000 flessen, potten en potjes naar diverse glasbakken in de omgeving gebracht. En niet te vergeten bakken en bakken met scherven. Zo´n berg glas is namelijk heel aantrekkelijk om stenen naar te gooien zoals één van de jonge bezoekertjes van deze berg eens deed. We groeven de scherven voorzichtig tussen het gras uit, om ons niet te verwonden, en brachten ze naar de déchetterie in de buurt.

Dat deed me denken aan een andere periode dat ik druk was met afvalglas. Voor het Kringloopcentrum aan de Prinsengracht in Den Haag organiseerde ik rond 1980 een tentoonstelling van alle verschillende soorten verpakkingsglas. Duizenden potten en potjes, flessen en flesjes per soort gerangschikt op een aantal verdiepingen van dat enorme gekraakte pand. Is het toeval dat ik weer in het glas verzeild raakte?

Op een gezellige avond met Peter vertelt hij dat er in ons huisje een flink aantal uit de nabije omgeving afkomstige elektriciteitspalen is verwerkt. Een ijskoude winter van jaren geleden, met ladingen sneeuw en ijzel, zorgde ervoor dat de genoemde palen als luciferhoutjes afknapten. Het hele gebied was geïsoleerd en werd tot noodgebied verklaard. Peter: Het was te gek gewoon. Iedereen zat zonder stroom, gas, telefoon of eten en had het erg moeilijk. Vrieskisten met voorraden vlees en andere etenswaar ontdooiden en bedierven.

Er werden helikopters ingezet om de bevolking te helpen. Maar wij? Wij hadden nergens last van, want wij stookten altijd al hout, hadden altijd al butagasflessen en minstens 50 kilo meel en ladingen blikken eten in voorraad. Nee, voor ons was het juist feest. Die palen konden we ongehinderd weghalen, want iedereen deed dat voor brandhout. Toen een helikopter ook bij ons landde waren we zo verbouwereerd dat we vergaten te vragen of ze misschien onze drankvoorraad even konden komen aanvullen. Hij lacht nog hartelijk bij het idee.
Na Peters verhaal maakten we samen nog een flesje leeg. En die werd, geheel tegen de traditie in, met het andere glas in de glasbak gedeponeerd.

17 april 2007

Ontstressen in Frankrijk

Voor de één is een vakantie pas geslaagd met overnachtingen en maaltijden in luxe hotels en elke dag een toeristische attractie op het programma. Voor een ander mag het best wat simpeler. Gelukkig horen Rob en ik allebei tot de laatste categorie, al kruipen we vanwege onze leeftijd niet meer zo enthousiast in piepkleine tentjes. Bij vriend Peter kwamen we helemaal aan onze trekken.

Afgelopen winter verbleven we vier weken in een uiterst primitief onderkomen op een begroeide berg met uitzicht over Perpignan en de Middellandse Zee. We waren gewaarschuwd, we zouden het zonder stromend water, douche, tv, radio, centrale verwarming, wasmachine, wasemkap, föhn, ijskast, stofzuiger en doortrektoilet moeten stellen. Voor ons toch ook wel een uitdaging, want met zo´n laag ´voorzieningenniveau´, midden in de winter, hadden we geen ervaring.

Hoe ik me op kou en ontbering had voorbereid was nogal eenvoudig. Warme kleding, extra truien, dassen, wanten en een warmwaterkruik leken me voldoende. Rob zag het anders. Hij kocht ruim van te voren een zonnecollector plus accu en toebehoren en een opwindradiootje. Op vorige vakanties op plekken zonder elektriciteit hadden we bovendien het fenomeen Petzl leren kennen; handige vrij sterke koplampjes op batterijen waarmee je redelijk kunt lezen al lijk je ermee wel op een glimworm. Rob schreef hierover al eens op zijn weblog, zie het archief van okt. 2005.

Van de gevreesde opwarming van de aarde was ook in Zuid Frankrijk behoorlijk wat te merken. De zon scheen vaker en langer dan anders. Dat kwam ons dit keer goed uit. De door de zonnecollector opgeladen accu bleek steeds vol genoeg om twee tl-lampjes te laten branden. Rob kon zich scheren en er bleef voldoende over om de laptop te gebruiken en het mobieltje op te laden. Het kleine kacheltje hield ons warm met hout dat we in de omgeving vonden en op maat zaagden. Op een kerkhof in de buurt vulden we oude vijfliter wijncontainers met water. De eerste keer met de nodige schroom, maar Peter verzekerde ons dat het nergens voor nodig was. Hij haalt zonder enig probleem al ruim 25 jaar op deze wijze zijn drinkwater. Aangevuld met het opgevangen regenwater voor was en schoonmaakwerkjes konden we het prima redden.

Na een paar dagen waren we helemaal gewend aan deze levensstijl. Wat is daar nu zo aantrekkelijk aan, vragen sommige mensen zich verbaasd af. Is het leuk om een groot deel van de dag alleen maar bezig te zijn met het zorgen voor de basisbehoeften? Ja, ons bevalt dat uitstekend. Eten halen op een leuk marktje in de buurt, alle tijd nemen om te koken en af te wassen. De kachel leeghalen, een nieuw vuurtje aanleggen en hem telkens bijvullen. Het huisje opruimen, vegen, een wasje doen op de hand, wat rommelen in het tuintje. En de overige tijd vullen met boeken lezen, wandelen, een stukje schrijven, een borreltje drinken of samen eten met een paar Nederlandse vrienden die het hier al bijna dertig jaar zo doen en Nederland voor gezien houden. Ons huis lijkt heel ver weg en is het ook, alle verantwoordelijkheden vallen tijdelijk weg.

Zelfs met een openluchttoilet valt te leven. Al is het ´s ochtends ijskoud aan je billen en toch wel een vreemde ervaring daar zo in het open veld op een oude toitetpot boven een kuil te zitten. Het prachtige uitzicht bij zonsopgang met vaak een bloedrode hemel maakt veel goed.
Op een zondagochtend installeer ik me weer eens uitgebreid op deze enigszins door wat struikgewas en semi-kunstzinnige decoraties van afvalmetaal aan het oog onttrokken zetel. Plotseling een keiharde knal van een geweer vlak achter me. Ik schrik me een ongeluk. Ik geef een harde gil; die jager moet wel weten dat ik geen wild zwijn, maar een mens ben, denk ik. Rob, die nog in bed ligt moet dit ook gehoord hebben, maar komt niet naar buiten snellen. Later, bij binnenkomst, verklaart hij doodleuk dat het weinig zin gehad zou hebben mij te hulp te schieten. Als de jager raak had geschoten was het toch al te laat en als hij mis had geschoten was er niets aan de hand. Ik sta perplex over zoveel logica. Frankrijk is een prima land om te ontstressen, maar met zo´n man sta je ieder keer weer voor verrassingen.